En dan weet ik dat ik thuis ben

Mijn cappuccino staat op tafel
Hier op het slordige terras
Toeristen trekken aan mij voorbij
Vergapen zich vermoeid
Aan de spullen op de markt
Niets bruikbaars maar ze kijken
Pakken hier en daar iets vast
Ze doen wat men van toeristen verwacht

De marktkooplui pakken in
Hun dag zit erop
Ik kijk, ik zit en geniet
Kijkend naar hoe het leven loopt

Ik kijk en schrijf
En weet dat ik hier
Op een onverklaarbare
Wonderlijke manier
Gewoon hoor
Echt thuis hoor 

Let it be

De toondove oude straatmuzikant
Zingt heen en weer lopend
In zijn eigen wereld opgesloten
Zijn versterkte muziek

Hare Krishna herhaalt hij
En herhaalt hij
Als de naald van een plaat
Die in de groef blijft steken

De jongelui voor mij lachen
Want dit is vreemd
Zij kennen de zestiger jaren niet
Dat was de vorige eeuw
Nog ouder dan hun oma

Zij kennen de dansende
In het oranje geklede groep niet
Die Hare Krishna zong
Zij kennen de hippies niet
De hang naar spiritualiteit niet
Ze kennen Vietnam alleen als land
Op hun bucketlist

Ze trekken hun modieus gevormde wenkbrauwen op
Ze lachen om een die overbleef
En nog steeds zingt
Waar hij in gelooft

Ik sta op en maak glimlachend
Als kind van de seventies
In mijn hoofd de mantra af
Hare Krishna, Hare Krishna,
Krishna Krishna,
Hare Hare, Hare Rama,
Hare Rama, Rama Rama

Ja ik ben een fossiel uit de vorige eeuw
En ik denk helemaal in stijl
Vrouwke Let it be